Een wonderlijke dag

Vanmorgen de laatste ochtend in ons mooie huisje, dat aan een echte Nederlandse straat staat: De Vosstraat 5. Vlakbij groeien Aronskelken in het wild. Met bossen tegelijk. Wat anders dan de dure bloemen die zij zijn in Nederland. Na alle spullen in de auto te hebben opgeborgen, zijn we vertrokken naar Hermanus met maar een doel: walvissen spotten.

Toen we uit de auto stapten, zagen we al de Whale Crier. Dat is een man die met een soort toeter laat horen dat er walvissen in zicht zijn. Hij ziet waar ze zijn en dat is vaak vlak voor de kust. En halleluja! Vlak onder de kust zwom een walvis. Wat geweldig om dat te zien. Even met de rug boven water, maar verder hield hij zich heel rustig. Heel veel verder, bijna aan de andere kant van de baai, zwom een andere walvis, die wel geregeld boven water kwam, of alleen met zijn staart boven water kwam als hij diep ging duiken. Van weer een andere kant van de baai kwam weer een andere walvis heel rustig aan zwemmen. Op een gegeven moment telden we wel 5 walvissen, die we over de baai verspreid konden waarnemen. Jammer genoeg wel ver uit de kust vandaan en helaas niet vlak voor onze ogen, wat ook geregeld schijnt te gebeuren. Zeker in de paartijd rond september - oktober. Ondanks dat we ze niet heel dichtbij hebben gezien, blijft het een indrukwekkend schouwspel om zo’n giga groot beest langs te zien komen, of deels uit het water zien springen. En dan zagen we ze dit alleen op afstand doen, wat een spektakel zal het zijn als ze dit dicht bij de kust doen.

Na enkele uren zijn we uit Hermanus vertrokken om westwaarts naar een strand te gaan, zodat we de oceaan in konden gaan. De zon scheen fel op onze huid, maar het water was nog best wel fris. Ik had even geen behoefte om er in te zwemmen. Maar weer zagen we walvissen en nu ook stukken dichterbij! En ze sprongen uit zee, spoten water omhoog, draaiden op de rug en klapten met de vinnen op het water. En niet 1, niet 2, niet 3, maar wel zeker 5 zwommen redelijk dicht bij elkaar door het water. Wat een spektakel. Hoewel de zon fel scheen hebben we nog mooie foto’s van ze kunnen maken.

Het werd 2 uur en de zon stond hoog aan de hemel, gelukkig wel een fris windje. Tijd voor ons om verder te gaan, maar nu met z’n tweetjes. We namen voor een weekje afscheid van Chris en Tineke en de kids en zijn via Stanford naar de N2 gereden. Dit kun je vergelijken met de Nederlandse A2. Alleen dan wel ‘s nachts om 3 uur. Hoewel, grote kans dat de A2 dan drukker is dan de N2 midden op de dag. Wat een stilte op de wegen hier. Op provinciale wegen kom je soms tijden niemand tegen. Op de N2 is er nauwelijks verkeer. Althans voor Nederlandse begrippen. Voor ZA begrippen kan het wel heel druk zijn. We konden lekker doorrijden. Koffie gedronken in Swellendam om daarna door te rijden naar Mossel Bay, war we rond 1800 uur aankwamen. In een boekje over de Garden Route, de streek waar we nu zijn, lazen we van een B&B met zicht op de oceaan, dolfijnen en walvissen. We dachten: daar moeten we zijn. Het was vlakbij MosselBay in Reebok. Maar waar ligt Reebok? Stond niet op de wegenkaart en ook niet in LonelyPlanet. Wat nu? We kwamen bij een tankstation en Ul is daar naar binnen gegaan om de weg te vragen. Op dat moment kwam er ook een Afrikaanse vrouw bij de kassa en die hoorde hem vragen naar de weg naar Reebok. Deze mevrouw wist te vertellen hoe er te komen: De weg reg volge en niet die erste, bij een engineer, meer die tweede nemen. Was mij natuurlijk helemaal duidelijk. Ze begon verder de route uit te leggen: ik moest ergens overheen en dan iets met de N2 en daarna ... Blijkbaar zag ze dat ik niet helemaal kon volgen wat ze in reg Afrikaans bedoelde, ze stelde daarom voor dat ze ons er heen zou brengen. Zij was ook met de auto en wij hoefden haar alleen maar te volgen. Dat is toch heel erg aardig van een wildvreemde vrouw.
Maar goed dat ze voor ons ging rijden, want ik had uiteindelijk nauwelijks iets onthouden van wat ze verteld had. Maar na 10 minuten rijden door Mossel Bay kwamen we na een afslag bij een dorpje uit waar al een bord stond van de B&B waar wij heen wilden gaan. Na deze dame heel hartelijk te hebben bedankt - baaie dankie! - konden we door het volgen van de borden heel makkelijk de B&B vinden. De deur stond open, hond in huis, tv aan, sleutels op tafel, maar niemand aanwezig. Op een bordje naast de voordeur stond wel “Ben beneden in de tuin. Als u mij nodig hebt, kom dan hier heen.” Wij naar beneden de tuin in. Daar waren wel 2 mensen maar zij bleken, tot hun eigen spijt, niet de eigenaars te zijn. Weer naar boven gelopen, kloppen op de openstaande deur, roepen “Volluk” (Afrikaners verstaan Nederlands, dus waarom in Engels roepen, toch?) Voor alle zekerheid toch even in het Engels wat geroepen, maar nog steeds geen reactie. Wat nu? Het werd al later en de zon begon al onder te gaan. Nog even en het was echt donker en om dan nog te moeten zoeken naar een slaapplek trok ons niet echt aan. Op dat moment reed er een auto voor en de bestuurder vroeg ons of wij ergens heen moesten. Dat niet, maar we vertelden ons verhaal. Hij kende de eigenaar en vond het ook allemaal vreemd. Het echtpaar van de tuin kwam er ook aan. De jongen met de auto kwam hen ophalen. Zij hoorden het verhaal en snapten er ook niets van. In Zuid Afrika laat je niet de voordeur open met de tv aan en de hele huisraad inclusief sleutels zo voor het grijpen. De man belde naar het nummer dat bij de voordeur stond en kreeg de eigenaar aan de telefoon. Hij was in Durban, ver weg in het noorden, maar zijn vrouw zou thuis moeten zijn. Of de hond uit laten, maar aangezien deze in huis rondliep, zou zijn vrouw thuis moeten zijn. De Nederlandse meneer kende blijkbaar de eigenaresse wel genoeg om het huis binnen te stappen en ook in de slaapkamers te neuzen. Wat bleek, mevrouw lag te slapen. Het duurde ook enige tijd voor mevrouw zich aan ons durfde te tonen. We raakten ondertussen wat aan de praat met het Nederlandse echtpaar en volgens hen waren er nog kamers vrij, dus moest het geen probleem zijn om te overnachten. Helaas het liep anders. Volgens de eigenaresse was alles volgeboekt. Ook voor slechts 1 nacht had ze geen plaats meer voor ons. Ja ja, ze zal wel geen zin hebben gehad om voor 1 nacht nog een kamer klaar te moeten maken en aan haar adem te ruiken had ze ook al iets gedronken voor zij was gaan slapen. En het was geen cola light. Ze kon ons wel helpen aan een ander adres.

Wat we van de jongen van de auto hadden begrepen is dat hij het Nederlands echtpaar kwam ophalen om bij een restaurant ergens te gaan eten en dat er vlakbij een hotel is waar wij zouden kunnen overnachten. Ik vind het niet erg om avontuurlijk te reizen (dat betekent voor mij: niet van te voren alles strak geregeld), maar we hadden geen zin om nog heel lang te zoeken naar een slaapplek. We stemden ermee in om achter hem aan te rijden en te gaan overnachten in “zijn” hotel. Bleek dat we dezelfde weg terug naar Mossel Bay namen. Een heel stuk dus voor niets gereden, maar wel met een mooi en leuk verhaal.

Uiteindelijk stopten we in hartje Mossel Bay bij een hotel waar we een hele mooie kamer hebben met vanaf het balkon zicht op de baai. ‘s Avonds hebben wij heerlijk gegeten in het restaurant waar ook de andere Nederlanders hebben gegeten. Dicht bij het hotel en strak tegen het strand en de oceaan. We hebben er heerlijk vis, garnalen, calamaris en salade gegeten. Inclusief drinken en een heerlijk dessert waren we slechts €20 kwijt. Nog even op het strand geweest, kijken naar de donkere zee en een stralende sterrenhemel.

Het was weer een dag met een wonderlijk, maar mooi verloop. Ben benieuwd waar we morgen slapen.