Naar het uiterste puntje van Afrika

Vanmorgen zijn we op pad gegaan naar Agulhas, het meest zuidelijke punt van het Afrikaanse continent. De afgelopen nacht had het geregend en we vertrokken daarom met bewolking die onderweg steeds dikker werd. Het leek even op Nederland, maar het was niet koud en dat maakte weer veel goed. Er vielen zelfs enkele druppels (En dat in Afrika!), maar na bijna twee uur rijden kwamen wij dichter bij de kust kwamen en het weer werd beter. In Agulhas scheen de zon aan een strak blauwe lucht. En wat een mooie oceaan, schitterende golven en prachtige ruwe rotsen. We zijn aan de praat geraakt met een wat ouder echtpaar uit Engeland waarvan de man in Durban in totaal voor 3 maanden werkt aan het installeren van een nieuwe motor op 1 van de schepen van Mercy Ships. Leuk om op zo’n plek andere christenen tegen te komen die ook belangeloos zich beschikbaar stellen om hun gaven en talenten in te zetten voor Gods koninkrijk. Zijn vrouw was niet werkzaam in Durban, maar was voor een vakantie overgekomen en samen maakten ze nu een reis door Zuid-Afrika. Het was bij Agulhas heerlijk genieten. Uiteraard hier veel foto’s genomen. We zijn hier een hele tijd geweest. Foto’s nemen, krabbetjes zoeken onder de stenen, genieten van elkaars gezelschap en de schitterende natuur. Dit kun je niet beschrijven en foto’s laten slechts een twee-dimensionaal beeld zien van wat je drie-dimensionaal moet ervaren. Ga er heen en je snapt wat we bedoelen.


Op de terugweg namen we een andere route, waardoor we bijna 40 kilometer over onverharde stoffige wegen hebben gereden. Chris en Tineke hebben een bakkie (SA voor pick-up), maar wij hebben ‘slechts’ een kleine Toyota Yaris, die niet voor zulke wegen is gemaakt. Maar wat een mooie reis was dit, door weer zo’n prachtig landschap. We zijn slechts drie andere auto’s tegen gekomen. Er woonde ook nauwelijks iemand aan die route. Halverwege kwamen we door een heel schattig dorpje, Elim. Met mooi kleine rietgedekte bijna Engelse cottages. In dit dorp was een asfaltweg, maar zodra de bebouwing ophield, begon direct weer een onverharde weg. De auto heeft zich goed gehouden maar was vreselijk stoffig en vies. Na zeker een uur zo te hebben gereden kwam de bewoonde wereld en dus een asfaltweg in zicht.

In Hermanus inkopen gedaan voor de braai die avond. In eerste instantie wilden wij ook vandaag al naar de walvissen kijken, maar omdat het al laat werd hebben we dat uitgesteld tot morgen. Probleem met het opstoken van de braai: het hout was hard en nat, dus Chris en Ulbe hadden 3 uur nodig om een mooie braai te krijgen, maar toen hadden we ook wat lekkers klaar gemaakt. En dan is het heerlijk om met vrienden, onder het genot van een stuk vlees, lekker klaar gemaakt op de braai en een heerlijke door de dames klaargemaakt salade, de week nog eens door te spreken om daarna als een blok in slaap te vallen.