Thuis. Home sweet home?

Het is nu dinsdag 16 november, begin van de avond, de koffers zijn uitgepakt, de eerste was gedraaid, alle spullen opgeruimd en met muziek van een van de nieuwe cd’s (Jesus Culture) zitten we eigenlijk een beetje bij te komen van een lange reis terug naar Nederland. Gisterenmiddag om even na 16 uur vertrokken wij uit Worcester, SA. Zon scheen volop, strak blauwe lucht en het was bijna 40Celsius.

De hele maandag was een warme dag. Nadat Naomi en Tamar naar school waren gebracht en Jesse en David naar de pre-school op de basis van YWAM, hebben wij samen met Chris en Tineke in de mall ontbeten bij Mug&Bean. Tijd genomen om bij te kletsen over de dagen dat wij onze rondreis hadden, om de tijd die wij samen hebben door gebracht te evalueren, de dromen en visie van Chris en Tineke besproken en het leuke daarbij is dat je tussendoor elkaar lekker kan bemoedigen en aanmoedigen.
Na het ontbijt zijn Marleen en Tineke naar een vergadering van Family Ministrie op de base geweest. Begin januari begint een nieuwe Family Ministrie School en die moet voorbereid worden. In december ligt veel in SA stil, dan hebben zij zomervakantie. Ook alle scholen zijn dan dicht. Dat betekent dat voor de FMS juist in deze maand veel moet worden voorbereid en doorgesproken.

Chris en ik zijn gaan hiken in een stukje van de bergen bijna aan het eind van de Breede River Vally, al weer richting Cape Town. Wat een mooie natuur, maar wel uitkijken (ook hier) voor de baboons, waarvan we geregeld het resultaat van hun aanwezigheid hebben gezien en ook geroken in de vorm van baboonpoep en -pies, maar waarvan we geen enkel exemplaar hebben gezien. Aan de ene kant is het wel mooi om echt in het wild zo’n beest te zien, maar ontmoetingen met deze beesten zijn niet geheel zonder risico, daarom nam Chris ook een stok mee, om op de stenen te slaan zodat de baboons ons konden horen aankomen, maar ook om, indien het echt nodig was ons tegen die beesten te kunnen verweren.
Als een echte scout liep Chris voorop, wat maar goed was ook, want een hikepad daar is wat anders dan de paden op de Lemelerberg (om een willekeurige berg te noemen), hier gaat het echt over smalle, hobbelige, kronkelige, soms niet te ontdekken paadjes. Soms vlak bij een stromend watertje en dan opeens weer een paar meter er boven. Het pad ging over rotsblokken, over rode aarde, door struiken, door een stroompje en daartussen moesten we het watertje dat we volgden verscheidene keren kruisen. Niet met een brug, maar als bij een gelijkvloerse kruising. Helaas bij de laatste, gelukkig wel al op de terugweg, nog even een nat voetje gehaald.
En het was er warm, het was er mooi, het was er stil, het was er rustig. Uren lopen zonder anderen te zien, soms had ik ook geen tijd om hierop te letten en was ik meer bezig met het zoeken naar de juiste plekken om mijn voeten neer te zetten, zonder uit te glijden of enkele meters naar beneden te vallen. Zo’n mooie wandeling geeft ook gelegenheid voor goede gesprekken die we na de wandeling hebben voortgezet in een heel leuk restaurantje annex glasatelier in het centrum van Worcester.

En zo kwam langzaam steeds dichterbij het moment om afscheid te nemen, dus na het eten snel naar huis, douchen en omkleden. Bij Tineke en Marleen waren inmiddels ook Roelof en Kim om afscheid van ons te nemen. Ze hadden een mooi afscheidskado voor ons meegenomen; boek met foto’s over SA en een mooie kaart. Toen alle koffers ingepakt waren en in de auto gezet waren hebben we met ons 6-en gedankt voor de 2 weken dat wij in SA mochten zijn, voor de liefde en gastvrijheid van de Base Family, voor al het moois (en dat is veel) wat we hebben mogen meemaken, de mensen die we hebben ontmoet, gebeden voor de komende reis en de komende tijd en voor het weerzien. Ooit, eens, maar het komt er.
Als laatste afscheidsdaad met de Base Family naar McDonald voor een ijsje en toen, even na 16 uur reden we voor (voorlopig) de laatste maal weg uit Worcester, naar Cape Town, naar een vliegtuig die ons naar London, Heathrow zou brengen.

Dat brengen lukte wel, maar het afleveren werd lastiger. Door mist moesten we extra rondjes vliegen voor we konden landen. Hierdoor liepen we net te veel vertraging op om met de geplande vlucht naar Schiphol te vliegen, we werden dus omgeboekt. Standby voor de vlucht van 8.40 uur. Als dat niets zou worden, standby voor de vlucht van 11.40 en in het uiterste geval konden we gegarandeerd mee met de vlucht van 13.40 uur. Gelukkig, er bleek 2 plekken vrij te zijn op de vlucht van 8.40. Janouk gebeld, want zij zou ons op Schiphol met de auto ophalen en de situatie uitgelegd. Gelukkig had zij ‘s morgens nog tijd om te wachten, maar al zittend in het vliegtuig met de gordels al om, bleek dat we nog ‘even’ moesten wachten voor we konden op stijgen. Uiteindelijk met ruim 1 uur vertraging, stegen we tegen 10 uur op van Heathrow. Maar voor we geland waren, bij de gate aankwamen, de koffers hadden duurde het nog tot half 1 voor we eindelijk Janouk weer zagen. Zij heeft al die tijd geduldig op ons gewacht. Wat een geweldig lieve meid is het!

En nu zitten we eer thuis. Verwarming aan, want de temperatuur hier verschilt ruim 30 graden met wat wij maandag in SA hadden. Het hoofd nog vol met indrukken en emoties van 2 weken SA. Wat is nu 2 weken, maar we hebben zo veel gedaan in zo’n korte tijd, dat het voelt alsof we maanden weg zijn geweest. Zelfs met autorijden, toen wij afsloegen gingen de ruitenwissers heen en weer, in plaats van dat de richting aanwijzer aanging. (In een links rijdende auto zitten die 2 handels net gewisseld), bij het schakelen zocht ik de pook in de deur in plaats van rechts van mij. Op sommige momenten moest ik zelfs er aan denken om rechts te rijden en niet links.

Wat heeft deze reis ons, mij gebracht? Een versterking van de contacten die we al hadden met de Baasjes. Hoewel we elkaar slechts een beetje kenden en enkele keren elkaar gesproken hadden, klikte en klikt het tussen ons, in denken, in geestelijk opzicht, maar ook op relationeel vlak. Een deel van ons hart is achter gebleven in SA. We hebben de Verrijk je Huwelijk Workshop mogen geven en dan is het gaaf te zien dat het werkt. Deelnemers werden enthousiast. Nonnie die vorige week in een groep luid en duidelijk sprak en ook bad. Ze was aanwezig daar waar ze eerder de neiging had zich terug te trekken. Sean die mogelijkheden zag om beter met zijn dochter te kunnen communiceren, beter met zijn ex-vrouw, maar ook om te gebruiken in zijn werk en bij andere contacten. Roelof en Kim die nieuwe kansen en handvatten hebben gekregen om echt met elkaar te kunnen communiceren. Levens zijn veranderd en daar hebben wij een bijdrage aan mogen leveren. Dat is een geweldig mooie beloning voor de inspanningen die zij allemaal hebben moeten leveren.
Een prachtig land bereizen en ontdekken hoe erg aardig en heel behulpzaam iedereen is. Adembenemende natuur, schitterende dieren. Maar ook beter begrip gekregen voor de problemen die SA heeft met de townships, met de rassenscheiding die er nog steeds officieus en soms zelfs officieel is, met de verslavingen die in alle geledingen van de SA maatschappij te vinden zijn. Mensen ontmoet als Chris en Tineke die daardoorheen ook weer kansen zien voor het volk en vanuit die kansen willen pionieren, maar ook een Roelof en Kim met de Family Ministries.

Of we terug gaan is geen vraag. Zuid Afrika, wij komen terug. Ik weet alleen niet in welke hoedanigheid en wanneer precies. Wat mij betreft liever morgen al. En of het shortterm, midterm of longterm zal zijn weet nu nog alleen Vader.

Wat ik nu wel weet is dat we vannacht heerlijk gaan slapen in ons eigen bed, in ons eigen huis.
Slaap zacht.


Wil je meer weten over hoe het gaat met de Baasjes, volg ze dan op www.familybase.org