Bambalela Jesu

Deze ochtend ging het in de workshop over conflictoplossing. Altijd weer hilarisch als er in sketches wordt uitgebeeld hoe een conflict al dan niet wordt opgelost. Ook een feest van herkenning. Hoewel, een feest…...het zijn niet altijd even goede voorbeelden. Maar met hulp van de gisteren behandelde communicatiecirkel, een volledige inzet en heel veel goede wil kom je een heel eind.

Afrika is een bijzonder land met vele uitersten. Natuurlijk blank en zwart; maar ook extreme armoede en overdadige rijkdom; uitgestrekte dalen en hoge bergen; drukke steden vol mensen en uitgestrekte gebieden waar je uren lang niemand tegenkomt.
Regelmatig komt er bij Chris en Tineke iemand aan de deur om te vragen of ze werk hebben, iets te eten of zelfs of men op hun stoep mag slapen. Eergisteren was er een man die van Tineke een aantal gesmeerde boterhammen meekreeg en een paar oude
t-shirts van Tamar voor zijn dochtertje. Gisteren een oud vrouwtje (tenminste, dat leek zo) die ook een paar boterhammen en een kop koffie kreeg en dat op de stoep bij de voordeur op ging eten. De lucht die ze verspreidde was werkelijk vreselijk. Het liefst zou je zo iemand onder de douche zetten en schone kleren aandoen. Maar dat is gewoon te gevaarlijk hier in Afrika. Het gebeurt te vaak dat er daarna wordt ingebroken of iets dergelijks. Maar het is wel schrijnend om mee te maken en zo dichtbij te zien. Het maakt je een beetje beschaamd, wij hebben zo veel en zijn zo rijk en toch willen we vaak nog meer.

Vanavond was het feest op de base. Verzorgd door de kids, van de preschool tot en met de tieners. De allerkleinsten, zongen en dansten, anderen hadden een dans of leid ingestudeerd. Een jonge tiener had een getuigenis, een jongen van 14 hield een korte preek. De kinderen gingen bidden voor de ouderen. Super om te zien. Aan het eind van de avond werd een lied gezongen met als titel Bambalela Jesu = Hold on to Jesus. Daarbij werd er uitbundig gedanst door jong en oud. Super gezellig!

Thuisgekomen snel de kids naar bed gebracht. Morgenochtend moet Naomi om 06.45uur (!) op school zijn voor haar atletiekwedstrijd. Wat een tijd! Ik ben bang dat wij dan nog even op een oor liggen in het wendyhuisje……..

Het kan zijn dat we de komende dagen geen gelegenheid hebben een stukje te schrijven. Als het lukt gaan we morgenmiddag voor een weekendje weg met de Baas family. Zo niet dan verschijnt morgen de volgende aflevering.

Bambalela Jesu!