We zijn er.

De wereld lijkt soms groot, maar is toch ook wel weer klein. We hadden ons ontbijt in Zwolle, de lunch op Schiphol Amsterdam en het avondeten ergens hoog in de lucht, boven de Atlantische Oceaan, om op het laatst koffie te drinken in Sopchoppy, Florida, USA. Onze klok stond op 22.30 uur, maar mijn hoofd zei iets anders, Namelijk dat het 4.30 uur was. Een tijd waarop Janouk in Amsterdam al lag te slapen en dat het bij Florien in Taiwan al half twaalf in de volgende ochtend is.
Dan denk ik een lekkere lange nachtrust te kunnen hebben, lekker en lang uitslapen, maar om 6.30 uur werd ik wakker, even naar de wc en verder slapen. Dat laatste lukte niet meer. Ik had een interne discussie; mijn lichaam wilde er uit, in beweging komen, maar mijn hoofd wilde nog even rusten. Het vlees is vaak sterker dan de geest. Ook nu weer en ik heb daarna dus weinig geslapen. Wel een paar keer de preek voor over een week doorgenomen. Je moet toch wat als je ligt te rusten.

We logeren bij de oma van Kait. Oma had een ontbijt voor ons klaar gemaakt. Niet zo maar wat, maar eentje die bovenin de scorelijst van Zuidelijke Vriendelijkheid niet zou misstaan: French toast met daarover heen vers fruit zoals aardbeien, druiven en ananas, overgoten met Maple syrup en afgemaakt met een grote klodder slagroom. Dan had ze ook nog kleine worstjes en bacon gebakken. Ik kwam er niet mee weg door "maar" 1 bordje leeg te eten. Het eerste bord was net leeg gegeten en ze kwam al aan met een tweede bord. Zo iets heerlijks kan ik niet afslaan. Wat was dat lekker!

Logan, de broer van Kait, nam ons daarna mee uit naar de kust van de Golf van Mexico. Dat is slechts een 20 minuten rijden vanaf hier. Heerlijk om weer een zee te zien. De zon scheen heerlijk en warm. Dat hadden we de afgelopen tijd wel gemist: een warme zon. Dan ziet de wereld er meteen veel mooier uit. Lekker cruisen langs de kust, genieten van het uitzicht, de huizen die strak tegen het strand staan bewonderen. Huizen die bijna allemaal op palen staan, als voorbereiding op eventuele orkanen en andere tropische stormen. Maar het ineenstorten van de huizenmarkt is ook hier goed zichtbaar, veel huizen staan er te koop of staan leeg.
Dankzij het mooie weer konden we heerlijk op een terras in de zon lunchen. Vanmiddag hebben we met de familie van Kaitlin een stukje gewandeld door het park van Sopchoppy om vanavond met ons allen te eten. Het is leuk om Kait te zien in haar eigen vertrouwde omgeving. Haar ouders en broers en ook al andere familieleden hebben we ontmoet. Het is een liefdevolle en zorgzame familie. Eentje die je, wanneer je ver weg bent, snel gaat missen. Zo’n familie die je snel opneemt en het gevoel geeft dat je welkom bent. Wat ze hier ook wel Southern Hospitality noemen.

Na het eten hebben we nog wat lekker gekletst en naar American Football gekeken. Dat is een vreemde sport om naar te kijken, hoewel ze het hier helemaal geweldig vinden. De stadions zijn dan met tientallen duizenden Amerikanen helemaal uitverkocht. Marleen was moe, Mijanou was moe, dus ik heb de dames veilig en wel, weer op tijd terug naar Nonie, oma, gebracht.

Tijd nu ook om te gaan slapen. Morgen eerst naar de kerk, de Southern Baptist. Van deze denominatie was Marten Luther King jr., in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw in de vorige millennium ook voorganger. Daarna lunch bij oma. In de middag de klapper van de dag, althans voor de dames: een lingerie party. Wordt weer een wilde Southern Sunday.

Geniet van jullie zondag! Schijnt de zon ook bij jullie? Wij krijgen een echte zon-dag. :)