Time flies when you’re having fun.

Het is al bijna twee weken geleden sinds de laatste blog. ‘Time flies when you’re having fun’ zeggen ze, en dat is ook zo. We hebben inmiddels alweer heel wat geleerd. Afgelopen week over verslavingen en de week ervoor over boosheid, verdriet, verlies en trauma. Over dit laatste onderwerp werd lesgegeven door een vrouw, psychologe, die werkt bij een organisatie die mensen begeleidt bij het verwerken van verlies en trauma’s. Niet alleen heeft ze veel kennis en ervaringen uit haar praktijk maar ook persoonlijk. Een paar jaar geleden overleed haar man en kwam ze alleen te staan met de zorg voor een aantal nog jonge kinderen. De man die lesgaf over verslavingen werkt in een particuliere ontwenningskliniek (rehab) als psycholoog en combineert dus eveneens zijn kennis met praktijkervaring. Vooraf dachten Ulbe en ik nog: hoe kun je nu een hele week vullen met lessen over verslavingen. Maar de week bleek nog bijna te kort, wat een schat aan kennis was er te delen, machtig interessant.

Behalve goede lessen en alle opdrachten en leeswerk wat we moeten doen is er soms ook tijd om de Afrikaanse cultuur te leren kennen. Niet altijd even leuk want de verschillen tussen ons nuchtere, recht-voor-z’n raap Hollanders en de Afrikaners is levensgroot. Dit levert zo nu en dan de nodige botsingen op. Wij gaan recht op ons doel af als we iets willen duidelijk maken, Afrikaners draaien vaak om de hete brij heen en verwachten dat je tussen de regels door kan lezen wat ze nu eigenlijk bedoelen. Een ander iets is als wij afspreken dat de les begint om 8 uur, dan zijn we er. De meeste Afrikaners vinden dat ze op tijd zijn als ze dan tussen 8.05 en 8.15 aan komen kakken. Dit tot ergernis van de Nederlanders, want men vindt het dan ook normaal om dan maar te gaan wachten tot iedereen er eindelijk is. Wat dus weer in de hand werkt dat ze volgende keer nog iets later komen, men wacht toch wel.....
Nu we tegen het eind van de school lopen (nog twee weken), klagen veel mensen over moeheid. Vroeg op, lange drukke dagen, huiswerk geven ze als reden op dat ze dan ook veelvuldig te laat in de les zijn. Wel heel vreemd is dat de Nederlanders nog steeds ‘gewoon’ op tijd zijn. De vrucht van de Geest “geduld” wordt dus danig op de proef gesteld :)

Een van onze Zimbabwaanse medestudenten is afgelopen week hals over kop vertrokken naar Johannesburg (Jo’burg, zoals ze hier zeggen). Haar zoon heeft een auto ongeluk gehad en lag met verlammingsverschijnselen in het ziekenhuis. Ze heeft de eerstvolgende bus gepakt om hem op te zoeken, dat betekent een reis van bijna 20 uur. Daar gekomen overleed onverwacht ook nog een nicht van haar. Ze werkte illegaal in het land en de overheid wil het lichaam niet vrijgeven voor transport naar het thuisland. Ook daar moet onze medestudente nu van alles voor gaan regelen. Waarschijnlijk zal ze niet terugkeren voor het einde van de school.

Het einde van ons verblijf hier komt al in zicht. Nog twee weken hier op de basis en dan gaan we nog drie weken reizen door het land en dan alweer naar huis. We hebben nog geen heimwee, ik kan wel zeggen het tegendeel is waar, sorry lieve mensen ;)
Hoe gaat het met jullie allemaal? Zo te lezen op Facebook genieten jullie inmiddels ook al van een heerlijk lente. O ja, dat is ook zo wat; hier zal geen mens het in z’n hoofd halen om in de zon te gaan zitten als het niet perse nodig is. Als wij vertellen hoe wij in NL elk zonnestraaltje pakken en er lekker voor gaan zitten of liggen kijken ze ons bevreemd aan en moeten ze lachen, rare lui die Europeanen, zie je ze denken.....

Last but not least, Ulbe en ik hebben beiden ons Literature Review af, onze scriptie. Dat was een heel kluif, vooral omdat het natuurlijk allemaal in het Engels moet. Maar het ei is gelegd :) Nu voorbereiden om het over een a anderhalve week te gaan presenteren.
Ik wil iedereen nog bedanken die meegewerkt heeft aan mijn scriptie door de vragenlijst te beantwoorden en terug te sturen, dat was heel behulpzaam om wat inzage te krijgen in de materie, waarvoor dank!

Een drukkie (Afrikaanse knuffel) van Ulbe en Marleen