Het grote niets en zegening in Langebaan

Wat een weer zeg. Het leek wel winter. Het was koud, slechts 9 graden en het regende. En dat in SA. We hebben 1 nachtje overnacht in Hotel Lord Milner in Matjiesfontein. Midden in de Karoo een gebergte ten noorden van Worcester. Matjiesfontein bestaat uit een groot station en een hotel met bijbehorende gebouwen, zoals cottages, park, zwembad en een chapel. Allemaal en helemaal in Victoriaanse stijl. Zelfs het hotelpersoneel loopt in Victoriaanse kleding. Serveersters in zwarte jurken + kousen en een wit klein schortje en een vreemdsoortig witte hoofdbedekking.
Zondags hebben we het grootste deel van de dag in de regen gereden. Hier vinden ze het Paasweekend super druk op de snelwegen. Nou, dat valt wel mee hoor. Het grootste deel van de snelweg (de N1 Van Cape Town tot Johannesburg) is slechts 2 baans, soms 3 baans. En okay er rijden redelijk wat auto’s op de weg, maar om te zeggen druk. We hebben geen enkele file gehad. Moet je in NL eens proberen. Gaat je niet lukken. Waar we die zondag hebben overnacht weet ik niet meer, o ja Colesburg, maar het was ook niet echt veel bijzonders. Wij waren de enige hotelgasten die ‘s avonds in het hotel aten en bijna de enige voor het ontbijt. Maar daar ging het deze week niet om. We waren op weg naar de Sweetlove Family in Bloemfontein. Brian had twee keer les gegeven op de FMS en ons uitgenodigd om hem en zijn gezin te bezoeken. We kwamen op Paasmaandag in Bloemfontein, downtown was er echt helemaal niets te beleven, dus zijn we een klein wildparkje midden in de stad ingereden. Bij de ingang direct twee giraffes gezien en even verder ook zebra’s en struisvogels. Daarna naar de Sweetloves gereden. We werden door Brian, Ann en hun drie kinderen Hannah, Rachel en Reuben allerhartelijkst ontvangen en goed verzorgd. Een zegen om bij mensen in huis te mogen slapen en ook nog volledig verzorgd te worden.
Zij zijn van oorsprong Engels sprekende Afrikanen. Onder de Apartheid betekende dat dat zij tweederangs burgers waren. Als kind werden ze flink gepest en ook toegetakeld door de Afrikaans sprekende kinderen. Van hen een hoop achtergrond informatie gekregen over de tijd van de Apartheid, maar ook over het denken en de mindset van de kleurlingen en zwarten. Ergens zit het niet in hun systeem om te denken aan morgen, maar zijn ze met name bezig met nu. Deels als gevolg van de apartheid, maar ook door de oudere geschiedenis. Lijkt wel of het deel is geworden van hun dna. Dit was een mooie voorbereiding op onze bezoeken aan de verschillende townships.
Dinsdagmiddag zijn we naar Cheeta Experience geweest. Een opvang en fokstation van en voor katachtigen. We konden 5 maanden oude leeuwenwelpen aaien, dicht bij cheeta’s zitten, leeuwen en cervalkatten bekijken. Indrukwekkende dieren, die hoewel in grote kooien nog steeds indrukwekkend zijn. Ze worden met veel liefde en aandacht verzorgd. Sommigen met doel om los te laten in gameresorts waar ze een enigszins normaal en wild leven kunnen hebben. ‘s Avonds weer lekker gegeten en gekletst met de Sweetloves. De volgende morgen werden we al ruim voor 7 am wakker gemaakt door Hannah, die dat met Marleen had afgesproken. Konden we de drie kids voor ze naar school gingen nog even gedag zeggen, maar het bleek dat de bedoeling was dat we met Ann mee zouden gaan om hun alle drie bij school af te zetten. We waren nu toch wakker, dus hebben we dat gedaan en gezien hoe zij alle drie in hun mooie schooluniformen en zwaar beladen met school- en sporttassen op school werden afgezet om daar op te gaan in de massa met dezelfde uniformen. De meiden zitten op een meisjesschool en Reuben op een jongensschool.
Na het ontbijt was het weer tijd om de koffers te pakken en na gezamenlijk te hebben gebeden gingen we op reis. Naar het westen, richting de oceaan. Wat kan een groot land ook zeer leeg zijn. Via Kimberley en enkele andere stippen op de kaart zijn we in Upington aangekomen. Een rit van ruim 6 uur over een snelweg (N8) en dan slechts 1 stadje en twee dorpen tegen te komen. Daar tussen het grote niets. Alleen kaarsrechte wegen, af en toe een bocht, geen tegenliggers en om je heen fijnbos zover het oog kan reiken. De temperatuur is nu dik boven de 30 graden. En dat noemen ze herfst.
Na een heerlijke overnachting in Upington verder op de N14 naar Augrabies Falls National Parcs. Hier prachtige 200 meter diepe watervallen in de Oranjerivier en met de auto door het Game Parc gereden. Ook hier mooie kijkplekken op de rivier en wat zagen we daar ook lopen tussen de grote droogte: 3 giraffen! Mooi om die beesten in het wild te kunnen zien. Beter dan in een dierentuin. In de middag hebben we de weg vervolgd over wat vanaf nu Green Kalahari heet. Weer een groot niets, met nog kleinere struikjes. Zomers kan het hier bijna 50 graden worden, maar gelukkig voor ons en de airco van de auto is het nu slechts midden twintig graden. Op een moment moest ik even snel een peebreak houden en daar viel mij iets heel bijzonders op: er was absolute stilte. Niets te horen: geen wind, geen vogels, geen auto’s. Helemaal niets! Ongekend en ook wel vreemd om niets te horen.
‘s Avonds overnacht in Springbok om de volgende morgen via de N7 naar het zuiden te reizen. Je zou bijna vergeten dat we rijdend op de N8 slecht 50 km verwijderd van Namibie waren. We hadden ook rechts af gekund. Even snel naar Namibie, maar toch gekozen om dat niet te doen.
Brian had ons een B&B in Langebaan aangeraden. Bij mensen, ook christenen, die hij goed kent. Hij kon misschien wel iets met de prijs regelen. Uiteindelijk bleek dat de eigenaren ons wilden zegenen met een gratis overnachting, inclusief ontbijt! En het was een hele mooie B&B. Wat kan God je soms via omwegen op bijzondere plekken bij bijzondere mensen brengen. We voelden ons echt verwend door de eigenaren. Voor ons een kado van Vader. Het dorp zelf ligt niet direct aan de oceaan, maar aan een lange baai. Hier hebben we ‘s avonds een mooie zonsondergang gezien om daarna in een visrestaurant lekker van een soort zeebanket te eten. Echt genieten hier! De volgende morgen bij het ontbijt lang en gezellig geklets met de eigenaren. Hele aardige en leuke mensen. Vanaf nu hebben we ook vrienden met B&B in Langebaan.
Zaterdag begon goed, nog even een lekkere cappuccino aan de oceaan, maar snel erna betrok het weer en begon het regenen. Dan maar naar Cape Town, het Kasteel bezoeken, want wat moet je anders op zo’n natte dag. En wie komen we tegen in het Kasteel: Frank en Elsbeth Huinink met hun drie jongens! Wat een toevalligheid. Zij hadden een weekenduitje, zo even een gezinsbreak tijdens de outreach. Leuk om even bij te kletsen.

En dan wordt het alweer zondag: Janouk vroeg ophalen van het vliegveld. Haar eerste week van haar eerste bezoek aan SA. Onze tweede week staat op het punt te beginnen.

Wordt vervolgd met …. Jeffreys Bay, surfen, dolfijnen.